افسوس خوردن و ترحم به حال کسی که در زندگی اش دچار مشکلات و سختی های فراوانی شده است , طبیعت ما انسان هاست.

بنابراین سعی می کنیم او را در تنگنا و فشار قرار ندهیم و هیچ توقعی از وی نداریم! می گوییم : (وای , بیچاره نمی تواند راه برود , مدام با سر زمین می خورد , چه توقعی از او می توان داشت؟) ولی زمانی که کسی با سرعت  می رود و ناگهان پایش پیچ می خورد و به زمین می خورد با تمسخر می گوییم : (چقدر دست و پا چلفتی! نمی تونه خودشو جمع کنه) خلاصه اینکه دونده را سرزنش می کنیم , ولی آن که پایش لنگ است ترحم و دلسوزی نثارش میکنیم. و این دقیقا چیزی است که موجب می شود ما یک عمر لنگ بزنیم و خود و اطرافیان را متقاعد کنیم که تقصیر ما نیست. در وجودمان آرزو داریم که ای کاش می شد کمی هم بدویم ولی از ترس این که نکنه به زمین بخوریم و همه به ما بخندند , ترجیح می دهیم همانطور لنگ لنگان راه برویم.

کتاب (اعتماد به نفس) – دکتر باربارا دی آنجلیس